Pero, que carallo é o costume de
perder? Pois nin máis nin menos que o medo a gañar. Detrás dilo
hai caracteres humanos con un fondo sentido da discreción, entendida
no xeito clásico: o que os demais agardan de un. E si o resto do
mundo, o entorno, pensa que o normal é que a parella X perda, esta
perderá case que sempre por non defraudar as expectativas.
¿E malo iso? Adepende para quen. O que
é certo: rachar con esa dinámica de cando en vez produce aos
actores, rebelados contra o seu destino, un regusto de que, ás
veces, se se quere, se pode vencer aos diaños íntimos.
De tódolos xeitos o importante e o
grao de relativización para os que perden por costume. Non pasa nada
por perder sempre, se a un non lle afecta o tema. O problema ven
cando se sofre por ilo. Porque ese padecemento traduciría algo
existencial, máis profundo, arrastrado desde a infancia e que ten
que ver co “Síndrome do medo ao pai” que inhabilita aínda máis
en situacións de maior esixencia. Os que perden sempre, que non se
sintan bichos raros, portadores únicos de ese medo que atenaza. A
vértixe do medo a gañar, a rebelarse ao pai, está presente en
xogadores profesionais de primeira magnitude, que precisan
desenvolver todo un habano de rituais para conxurar o perigo de
quedar entumecidos no momento crucial: aliñar as botellas de auga,
rezar mantras en voz queda, facer que os cabos dos cordóns das
zapatillas coincidan en lonxitude ou xogar con camisetas dunha cor
determinada ou sempre coa mesma bragueta. Ao final o que conta é que
para gañar hai que agonizar e moitos competidores non están
dispostos a facelo, porque a felicidade de gañar tamén tería
efectos colaterais indesexados polos que sempre perden: a elevación
das expectativas respecto deles. A moitos non lles compensa. Prefiren
perder por costume e, de cando en vez, ter un minuto de gloria.
¡Totalmente defendible!
©Santi Casal, instructor de Padel Federación Galega. Xogador Escola de Canabal.