miércoles, 22 de agosto de 2012

IDADE PARA INICIARSE NO PADEL

Entre os oito e os dez anos semella a mellor idade para iniciarse no padel, con clases específicas. Facelo antes pode ser un argumento interesante para os monitores pero hai que deixar claro que desde os tres ou catro anos o enfoque das clases sería semellante á asistencia a actividade de multideportes: para facer aos cativos máis coordinados, socializalos e, sobre todo, procurarlles diversión motivadora e elementos de creatividade a través do lúdico.
Pasar antes pola familiarización co tenis axuda a conseguir a excelencia logo no padel. Para ser un xogador notable pode abondar coas clases de padel. Pero para dominar o habano de empuñaduras e a realización de golpes dun xeito natural o tenis é o precursor por elección. Sei que é unha opinión controvertida pero os feitos avalan esta tese: non só porque a meirande parte das estrelas do padel foron antes xogadores de tenis; nos nosos clubes temos visto a progresión, rápida e tamén máis duradeira, dos tenistas do equipo de competición e a súa facilidade para asimilar os xestos técnicos que requiren dunha boa biomecánica.






jueves, 2 de agosto de 2012

A vigorexia e incompatible coa vida sa e coa competición

Importancia da preparación xenérica de base

A competición interclubes e o calendario de torneos de pádel conceden aos meses de Setembro a Decembro -un inverno adiantado- unha importancia decisiva no que atinxe a mellorar a resistencia e, fundamentalmente no segundo bimestre, a forza e a aceleración, a potencia.
Os adestradores de Atletismo sabemos que sin facer un bó inverno non é posible competir logo ben. A resistencia mellorámola con traballo aeróbico, carreira continua, e tamén con débeda de osíxeno: interválico, costas, fsrtlek -xogo de ritmos e distancias-, series intensas con recuperación completa ou ben de intensidade algo menor mais con recuperación incompleta entre serie e serie.
Dúas veces á semana introducimos circuitos no ximnasio, con series isométricas, ximnasia pasiva, pesas -cargas pequenas e moitas repeticións a ritmos altos-. A natación non é moi complementaria. Mellor nadar con pouca intensidade, sobre todo a espalda, para aderezar a columna, e se é no mar aínda mellor polas moitas virtudes da talasoterapia.
Trátase sobre todo de atopar un peso equilibrado, unha tonicidade e unha condición óptimas para que a posta en acción sexa rápida, natural e favorecida por unha mecánica que non atope lastres na anatomía.
Hai pouco asistín a unhas semifinais dun torneo importante. A parella que ao fin gañaría non sumaba máis de 130 quilos. A aceleración do brazo, en aparencia un tendón groso coa carne xusta, e as pronacións do antebrazo e do pulso bastaban para sacar con facilidade a bola por catro e por tres, sen esforzos agónicos.
Enfronte, dous mastodontes hipertrofiados laiábanse de que a bola non andaba. E, como ía andar se para mover aquelas estruturas facían falta poleas!Só sacaban partido de finalizacións a carón da rede. Para o resto do xogo e para os remates algo máis lonxe era evidente a penalización que supoñía ter traballado o conceto de forza baseado só no volume de masa muscular e non na explosión e na subida do umbral a partires do cal se acumulan lactatos. O partido rematou prematuramente por unha rotura fibrilar nun xamelgo que xa se queixara ao remate do primeiro set. Por tanto, carreira continua, fartlek e prudencia no ximnasio: a meirande parte das veces abonda con traballar contra a resistencia do peso do noso propio corpo. A vigorexia e incompatible cunha vida sa e xa non digamos co rendemento competitivo.

 ¡ Deportes para ricos!   O outro día espétame un compañeiro da Facultade ao que non vía dende hai corenta anos: ¡Carallo, meu, así que agor...